تو پیاده رو داشتم با پام یه تیکه نون خشک رو جلو میبردم ... از جلو یه مرغ فروشی رد میشدم که صاحب مغازه که یه پیرمرد بود تند اومد جلو گفت پسر جون با نعمت خدا این کارو نکن خدا قهرش میاد ... بعدش هم برداشتش و بوسش کرد و گذاشت یه گوشه پیاده رو ...
راست میگفت. بهش گفتم حق با شماست و راه افتادم. چند قدم جلوتر نرفته بودم که صدای میو میوی بلند یه گربه باعث شد برگردم پشتمو نگاه کنم. دیدم پیرمرده داره با لگد و یه میله آهنی یه بچه گربه رو میزنه و از جلو مغازش دور میکنه ...
برگشتم تیکه نون خشکمو پیدا کنم

دوستت دارم و دانم که تویی دشمن جانم

از چه با دشمن جانم شده ام دوست ندانم

غمم این است که چون ماه نو انگشت نمایی

ورنه غم نیست که در عشق تو رسوای جهانم

دمبدم حلقه این دام شود تنگتر و من

دست و پایی نزنم خود ز کمندت نرهانم

سر پرشور مرا نه شبی ای دوست بدامان

تا شوی فتنه ساز دلم و سوز نهانم

ساز بشکسته ام و طائر پربسته نگارا

عجبی نیست که اینگونه غم افزاست فغانم

نکته عشق ز من پرس به یک بوسه که دانی

پیر این دیر جهان مست کنم گر چه جوانم

سرو بودم سر زلف تو بپیچید سرم را

یاد باد آنهمه آزادگی و تاب و توانم

آن لئیم است که چیزی دهد و باز ستاند

جان اگر نیز ستانی ز تو من دل نستانم

گر ببینی تو هم آن چهره به روزم بنشینی

نیمشب مست چو بر تخت خیالت بنشانم

که تو را دید که در حسرت دیدار دگر نیست

آری آنجا که عیان است چه حاجت به بیانم

بار ده بار دگر ای شه خوبان که مبادا

تا قیامت به غم و حسرت دیدار بمانم

مرغکان چمنی راست بهاریّ و خزانی

منکه در دام اسیرم چه بهارم چه خزانم

گریه از مردم هشیار خلایق نپسندند

شده ام مست که تا قطره اشکی بفشانم

ترسم اندر بر اغیار برم نام عزیزت

چه کنم بی تو چه سازم شده ای ورد زبانم

 




آتشی نمى سوزاند "ابراهیم" را
و دریایى غرق نمی کند "موسى" را

کودکی، مادرش او را به دست موجهاى "نیل" می سپارد
تا برسد به خانه ی فرعونِ تشنه به خونَش

دیگری را برادرانش به چاه مى اندازند
سر از خانه ی عزیز مصر درمی آورد
مکر زلیخا زندانیش می کند
اما عاقبت بر تخت ملک می نشیند

از این "قِصَص" قرآنى هنوز هم نیاموختی ؟!

که اگر همه ی عالم قصد ضرر رساندن به تو را داشته باشند
و خدا نخواهد
نمی توانند
او که یگانه تکیه گاه من و توست !

پس

به "تدبیرش" اعتماد کن

به "حکمتش" دل بسپار

به او "توکل" کن

و به سمت او "قدمی بردار"

تا ده قدم آمدنش به سوى خود را به تماشا بنشینی ...

ما را می میراند تا دیگر نمیریم. هی می میراند و زنده می كند تا جایی كه دیگر نمی میریم. البته مردن كار ما است. كار او زنده كردن است. ولی من هر دو را به خدا نسبت دادم. اول هم ما مرده بودیم، او ما را زنده كرد. ما نبودیم. الان ما نبودیم. الان ما هرچه ادب كنیم و بمیریم او ما را زنده تر می كند. مردن پیش از مردن را ادب می گویم، و الا اگر ادب هم نكنیم می‏میریم. خدا ما را می میراند و نزدیك خود می برد. فی موتی حیوتی. در مرگ من حیات من است. در فقر من غنای من است. در ذلت من عزت من است.

خدای مهربان، غنا را در فقر پنهان ساخته است و صحت را در مرض. انسان فانی می شود كه به بقا برسد، می فرماید: خلق  كرده ام برای حیات نه برای موت و نابودی. منتهی اینجا جایگاه خوبی نیست. غذا دارد، فضولات هم دارد. ما ناچاریم از اینجا عبور كنیم. حتی اگر نطفه ای سقط شود، در آن جهان زنده می شود. حضرت ابراهیم(ع) و حضرت اسحاق(ع) با اینكه به ظاهر مرده اند، ولی زنده اند و فرزندانی از شیعیان كه سقط شده اند زنده می شوند و آنان به این فرزندان درس می دهند تا بالغ شوند. این مطلب در روایات آمده است عقل هم تایید می كند كه اینها ضایع نشوند.

خداوند بر ریزه كاری های خلقتش مسلط است. خدا مثل ما نیست كه بگوید شلوغ شده رها كن، به درد نمی خورد. خداوند حتی بندگان معصیت كارش را هم در نظر دارد. می گوید او از چشم همه افتاده است پس ما باید او را بخواهیم. خدا می گوید: ای بنده ی من اگر همه ی اهل زمین انیس و مونس داشته باشند و تو هیچ كسی را نداشته باشی ما تو را سرپرستی می كنیم. منتهی بنده، خودش سرپرستی نمی خواهد. لج می كند، خداوند هم سربه سر او نمی گذارد تا بیشتر عصبانی نشود. از دور مواظب اوست. طوری كه او نفهمد...

طوبای محبت 2/ مجالس حاج اسماعیل دولابی/ صفحه ی 104

دختری به کوروش کبیر گفت:من عاشقت هستم....

کوروش گفت:لیاقت شما برادرم است که از من

زیباتر است و پشت سره شما ایستاده،دخترک

برگشت و دید کسی‌ نیست. کوروش گفت:اگر عاشق

بودی پشت سرت را نگاه نمی‌کردی....